Şafak vaktiydi, bahçemizde gecenin karanlığı aydınlanıyordu.

Salondan gelenhıçkırıklı bir ağlama sesi duydum. Kapıyı açtım dondum kaldım.

Annem kanepeye uzanmış; ‘’anneciğim bizi erkenden bırakıp gittin anneciğim’’ diye çığlık atıyor; babam yanına oturmuşçaresizce, çırpınmasına engel olmaya çalışıyor;annemin gözyaşlarını siliyordu.

Beni fark ettiler;katı bir sessizlik oldu; koştum, birbirimize sarıldık. Öylece uzun süre el elekaldık.

*******************************

Bu benim ölümle ilk tanışmamdı.

Hastanede yatan dedemiziyarete giderken; Ankara’da, trafik kazasında vefat eden anneannem Şükriye Ortaç’ı, geçen yıllar içindeöyle çok özledim ki.

Ve sonraları çocuk aklımla fark ettim; onunla beraber benim de bir parçam ölmüş; bu kavuşmasız ayrılıkla ömrüm eksilmişti, hiçbir şey artık eskisi gibi olmayacaktı.

Ölüm karşısındaki çaresizlik alt üst ediciydi. Ölümün mutlak katı gerçeği buydu.

*****************************

Anneannemden kalan; içine gelincik sigaralarını koyduğu gümüş sigara kutusuna ve gümüş çakmağına baktıkça dalar giderdim.

Elinde porselen kahve fincanı; ağzında ucunda kül biriken, mavi bir duman salan sigarasıyla;bordo kadife koltukta incecik gülümseyerek oturan Şükriye Hanım’ı hayal edince; gözlerimin nemlenişi fark edilmesin diye balkona çıkar; İvazpaşa sırtlarına uçan karga sürüsünü uğurlardım.

*******************

Bir gün anneannemin Gelincik Sigarasından birini dudaklarıma yerleştirip, çakmaklayaktım ve acemice içimeçektim; boğuluyordum, hemen söndürdüm.

O benim ilk ve son sigaramdı.

AİLEYE VEDA

Bu günlerde içime oturan bir görüntü var:

İtalya’da, korona yüzünden ölümün eşiğine gelmiş bir yaşlı İtalyan, yanı başındakidoktorun yardımıyla cep telefonundangörüntülü biçimde ailesiyle,çocuklarıyla, torunlarıyla vedalaşıyordu.

Bu bir filmin trajik sahnesi değildi; gerçekti ve gerçekler filmlerden daha dokunaklıydı.

*****************************

Yalnız ölmek kadar feci ne var?

Sevdiklerinizin son kez elini sıkamamak, öpememek, sarılamamak; son kez gözlerin birbirine bakamaması; son cümlelerle konuşamamak; bunlar insanın başına gelecek en kötü şeylerden.

Ve bir cenaze törenin olmadan gömülmek.

**************************

Annenize, babanıza; anneannenize, babaannenize, dedelerinize hürmeti, sevgiyi,hal hatır sormayı ihmal etmeyin.

Onlara moral verin, onlara destek olun.

Koronanın paniğine teslim olmayın; sosyal mesafeye evet, ama duyguların mesafesi olmaz.