Şimdi size bir şey söyleyeceğim, şaşırmayın: Bazı insanlar var ki türkü dinlememiş. Öyle ciddi ciddi “ben türkü dinlemem” diyor. Ben de diyorum ki, "Dayı sen çocukken hiç mi sobanın başında oturmadın? Hiç mi bir köy düğününde bulunmadın? Hiç mi bir ayrılık yaşayıp sabaha kadar gözün tavanda kalmadı? "

Bakın, türkü bizim iliklerimize işlemiş bir şey. DNA testine baksalar, milletin gen haritasında hüzün ve umut karışımı bir “mi” notası bulurlar bizde. Çünkü biz ne yaşarsak, birileri onu çoktan söylemiş. Bir dert mi var? Kesin Erzurum’dan, Diyarbakır’dan, Yozgat’tan biri onu ezgiye dökmüş. Sevda mı çökmüş yüreğine? Aç bir Neşet türküsü, bir Yıldız Tilbe derlemesi, hele bir dinle...

Ben sahnede türkü söylerken seyirciye bakarım. Kimi gözünü kapatmış, kimi mendiliyle gözyaşını siliyor. Ama en güzeli ne biliyor musunuz? O koca adamların dudağını büküp içli içli mırıldandığını görmek. İşte o an anlarsın ki türkü sadece kulakla dinlenmez, kalple dinlenir.

Türkü dediğin şey teknikle değil, hisle söylenir. Mikrofon değil, yürek taşırsın sahneye. Türkü, mahalle arasında top oynarken annesinin sesini duyan çocuğun hatırası gibidir. Hem bizimdir, hem geçmişimizdir.

Ne zaman kafam karışsa, ne zaman yorgunluk çökse üstüme; bir türkü açarım. Bazen Bitlis’ten gelir, bazen Ege’den. Ama ne hikmetse, hep tam da ihtiyacım olan duyguyu getirir.

Türkü bizim zaman makinemizdir. Kimi zaman ilk gençliğe götürür, kimi zaman doğmadığımız yılların hasretine... Herkes rap dinlesin, popa koşsun, modaya uysun… ama türkü bizim temel taşımızdır. O taş yerinden oynarsa, o bina sağlam durmaz, biline.