"Alo?

Alo orası bilmem kaç sıfır on üç mü canım?

Ne olmuş aradımsa! Saatten sanane. Benim işte Hasan...

Ver bana Melahati!"

Kerem Alışık'ın sevdiğim şiirlerinden biridir.

Nasılda çınladı kulaklarımda yeniden...

Hayatımda var olan bazı durumları da bu şiire kısmi olarak uyarlıyorum.

Alo! Ver bana Melahati!

Nebahat yok diyorum maalesef anlamıyor.

Kafaya koymuş ben telefonda olmayan Melahat'i vereceğim.

Laftan izahtan anlamayan insana ne anlatsan boş...

Bu kadar öfkeye gerek var mı gerçekten?

Öfke geldi mi gözünüz kararıyor, öfke gidince yüzünüzde kızarıyor mu?

Olmayan Melahat'i telefona nasıl verebilirim, öyle değil mi?

Tamam deseydim sıkıntı yoktu. Ama herkese ve her şeye tamam denilmez.

Öyle birisi yok deniliyorsa yoktur.

Ahkam kesip artistlik yapmaya gerek yok bence.

İnsanların size hayır demeleri yok demeleri neden delirtiyor sizi anlamış değilim.

Her şeye hayır denilmediği gibi tamam da denmez.

Öfke kontrolü okullarda ders olarak verilmeli.

Sonu pişmanlık olan hiçbir öfkeyi kabul edemiyorum maalesef.

Öfkenizi kontrol etmeyi bilin.

Bak başladı oradan yine,

"Son kez uyarıyorum! Ver bana Melahat'i..."

HAYDAAA...

Şaka gibi!

. . .