Samimiyetin zirve yaptığı günlerdi. Koşulsuz bir teslimiyetle inancımızın emirlerini yerine getiriyor ve Milli Görüş davası için canla başla çalışıyorduk.

Tuttuğunu koparan, dünyanın kendi etrafında döndüğünü düşünen heyecan dolu çocuklardık.

On altılı yaşlardayım.

Sinanbey mahalle teşkilatında sandık müşahidi olarak 4 kişilik ekibin içindeyim.

İlçe teşkilatı bir kampanya başlattı.

Fazla üye yapan mahalle teşkilatlarına ödüller veriliyor.

Ahmet Akyollu Caddesi Hacı Yusuf Şahin sebil çeşmesinin hemen yanında kuruyemiş satışı üzerine büfemiz var.

İnegöl’ün en aktif caddesiydi.

Yenice, Akhisar, Karadere minibüsleri kalkış noktasıydı.

Büfedeki bozuk para tablasının hemen yanında üye formları.

Gelen her müşteriye ‘Üye olmak ister misiniz?’ diye soruyorum.

Hangi siyasi görüşten olursa olsun herkesle lezzetli sohbetler ile geçiyordu günlerimiz.

Tartışmalarımızda seviye vardı.

Sinir uçlarına dokunmazdı kimse.

Hakaret edilmeden yapılan tartışmalar bugünlerde ancak saygın üniversitelerde olan münazaralar seviyesindeydi.

Mahalle başkanımız Bahattin Yörükoğlu’ydu.

Sportmen kimliğiyle hatırlarım kendisini.

Yönetim kurulu üyeleri arasında Esat Ayaz, Ahmet Duyuldu, İbrahim Kartal ve şu an aklıma gelmeyen bir çok değerli isim.

Hepsinin tek derdi, Allah’ın rızasını kazanmak.

Her gün en az 20 kişiyi kayıt ediyorum.

Ve beklenen gün geldi.

Şu an yerinde tuhaf (!) kocaman bir bina otopark olarak kullanılan yerde Belediye Düğün salonunda ilçe divan toplantısı yapılacak.

Belediye düğün salonu öyle alelade basit bir salon değildi.

Demokrat Partiden, Cumhuriyet Halk Partisine, Anavatan Partisinden Demokratik Sol Partiye, Milliyetçi Hareket Partisinden İşçi Partisine her oluşum orada boy gösterisi yapardı.

Toplantıların öncesindeki hazırlık aşamalarından toplantı sonrası ayaküstü analiz toplantılarının tadı lezzeti herkes için bambaşkaydı.

Kimin toplantısı varsa rakip olanlar belli aralıklarla oradan geçer durum değerlendirmesi yaparlardı.

Kalabalık mı?

Heyecan var mı?

Toplantı sonunda heyecan devam etti mi?

Sorun çıktı mı?

Köfteci Aziz ve Çiçek Izgara’da çalışanlar selam verip durum bilgisi almalar filan.

İnegöl’de biraz kendini İnegöllü hisseden herkes için Belediye Düğün Salonu ve önündeki çay bahçesi gerçekten çok kıymetliydi.

Ortak buluşma noktası.

En kolay adres tarifinin yapıldığı yer.

Bazen çok önemli konuların konuşulmak istenmesi üzerine bazense can sıkıntısının giderilmesi için buluşulacak en doğru adresti o çay bahçesi.

Anlatılacak çok şey var aslında.

Ve şuan ki haliyle kıyaslanınca çok yazık edilmiş demekten alamıyorum kendimi.

İşte bu önemli salonda hazırlıklar başladı.

Dışarıdaki koca çınarın önünden salon önünde tüm duvarlara bayraklar asıyoruz.

Bu tarz programlarda bir komisyon kurulur ve onun bir başkanı olur.

Program bitene kadar her şeyden o sorumludur.

Hafızam beni yanıltmıyorsa o akşamki organizasyonun başında Yavuz Banuşoğlu var.

Çok titiz ve sert bir adam.

Her şeyin sorunsuz olmasını istiyor.

Neyse ki ufak tefek eksiklikler dışında İlçe Divan toplantısı başladı.

Salon dolmuş çay bahçesinde bile yer kalmamıştı.

Tüm rakipler için korkulan oluyordu.

Saadet Partisi yine salonu doldurmayı başarmıştı.

Kanı kaynayan ve heyecan dolu olan ben günün yorgunluğu ile bir kenarda duvara yaslanıp dinlenmeye çalışırken bir anons sonrası şaşkınlık içerisinde kalmıştım.

Bizim mahalle ödül alacak.

Yanlış hatırlamıyorsam Osmaniye Mahallesi ile başa baş geçen bir durum vardı.

Osmaniye Mahallesi teşkilatı da güçlü bir yapıya sahipti.

Kıbrıs Lokantası sahibi Recep Solak amcamızdan tutun, Eski Milletvekili Sedat Kızılcıklı’ya, camcı Ayhan Baygın’a kadar birçok isim yönetim kurulu üyesiydi.

O akşam en çok üye yapan Mahalle ve içerisinde en çok üyeyi yapan kişi olarak ödüllendirilmiştik.

Bugüne dek tüm değerlerimizin mayasının atıldığı günlerdi.

Güzel ve samimi günlerdi.

Zor zamanlar yaşadığımız şu süreçte ‘Takvimden Yapraklar – Hatıralar’ notuyla eski günleri yâd etmeye çalışacağım.

Tüm okurlarımızın, ülkemiz insanının ve tüm insanlığın bir an önce salgın hastalıktan kurtulması duasıyla..