Uncharted, Nathan ve Victor adlı iki hırsızın yüzyıllardan beri kayıp olan bir hazineyi bulmaya çalışmasını konu ediyor. Filmin başrollerinde Transformers, Ayı Teddy, The Departed gibi filmlerden tanıdığımız Mark Wahlberg ile son Örümcek Adam Tom Holland yer alıyor. Ben iki ana karakterin hikayesinin anlatıldığı aksiyon, macera, komedi türündeki filmleri çok seviyorum. Bu tarz filmlerde başroldeki ikili, genellikle birbiriyle anlaşamayan, sürekli atışan, sık sık espri yapan, tehlike anlarında rahat takılan tipler oluyor. Hangi hikayeyi anlatırsanız anlatın, iki ortağın başından geçen komedi, aksiyon, macera türünde bir film yapıyorsanız ve bu bir Amerikan filmi ise, filminize bu özellikleri eklemek bir Hollywood kuralı gibi bir şeydir. Hatta bu özellikleri biraz daha açmak gerekirse; iki ana karakterimiz birbiriyle her ne kadar anlaşamasa da birbirinin arkasını kollar, genellikle ikisinden birisi sakar olur, birisi diğeriyle herhangi bir konuda dalga geçmeye çalışırken kendisinin de başına komik olaylar gelir, ana karakterler birbirine üstünlük kurmaya çalışır, sadece ortak çıkarlar doğrultusunda hareket ettiklerini söylerler, birbirinden nefret ederler ama filmin sonunda çok iyi arkadaş olurlar… Böyle unsurları Amerikan sinemasında çok gördük ve görmeye devam ediyoruz. Hala neden aynı şeyleri değiştirip önümüze getiriyorlar derseniz cevabı belli: Çünkü tutuyor. Yani seyircide karşılığı var. Seyirci böyle işleri beğeniyor. Yapımcılar da bunu sürdürüyor. Ne güzel değil mi? Risksiz iş. Ben de bu tarz filmleri çok izlemiş olmama rağmen hala seviyorum ve benzerlerini izlemeye devam ediyorum. Uncharted da bunlardan birisi. Uncharted’ı farklı kılan durumlardan birisi ise saf aksiyon ve komedi üzerine değil de bir hazinenin peşinde geçen bir macerayı anlatıyor olması. Böyle filmlerde eğer bir bankadan veya günümüzdeki herhangi bir yerden altın çalma olayını anlatmıyorsanız yani çalınacak hazine yüzyıllar öncesine ait bir efsaneye dayanıyor ise bunu seyirciye çok iyi anlatmanız gerekiyor. Anlatılan efsanenin seyirciyi etkilemesi ve maceranın ilerisi için merak ettirmesi lazım. Çünkü zaten ne olacağını biliyoruz: bir yerde bolca altın var ve ana karakterler bu altınları çalacak. Bunu bize ilgi çekici bir biçimde anlatmalısınız. Böyle filmlerde de klasik olarak farklı mekanlara gidilip ana karakterler tarafından, bulmacaların ve şifrelerin kimsenin aklına gelmeyecek biçimde çözüldüğüne tanık oluruz. Ana karakterlerin hemen altına ulaşamaması ve bizim de hikayeden kopmamamız için sürekli aksilikler çıkar veya yeni engellerle karşılaşırız. Ana karakterler bir yere kadar olayları çözer ve sonra bakarlar ki yeni bir ipucu daha, sonra hikaye farklı bir yere taşınır. Bu alışılagelmiş bir durumdur. Uncharted’ta da bunu görüyoruz. Ancak filmde Nathan karakterinin abisiyle olan ilişkisini bize göstererek hikayeye duygusal bir yön eklemişler ama bu biraz yapay kalmış. Belki de bunu Nathan’ın hazineyi çalmak konusundaki motivasyonunu artırabilmek için bunu yaptılar ama dediğim gibi abisini hikayeye eklemeleri yersiz olmuş. Yani o olmadan da film gayet akıcı bir şekilde ilerlerdi. Bunun dışında Victor karakterinin geçmişini pek izleyemedik. Çok iyi anlatılmadı. O da biraz havada kaldı. Filmin kötülerinden Santiago Moncada ve Braddock’u da birden hikayenin içine atıvermişler. Bu karakterleri biraz daha tanısak, amaçları konusunda ikna olsak daha iyi olabilirdi. Çünkü, evet onlar kötü, bunu biliyoruz ama niye kötüler, neden bunu istiyorlar, bu gibi soruların biraz havada kaldığı bir film izledik. Bunlara ek olarak Chloe karakterinin de hikayeye renk kattığını düşünüyorum. Onun sıkıntısına gelince bu karakterin hikayesi hiçbir yere bağlanmadı. Öylece kayboldu gitti. Toparlamak gerekirse; başroller Mark Wahlberg ve Tom Holland’ın oyunculuklarını ve enerjilerini çok sevdim. Antonio Banderas’ı hayatımın sonuna kadar izlemeye devam etmek istiyorum. Uncharted komedi, macera biraz da aksiyon vaat eden ve bunu yerine getiren ortalama Hollywood filmlerinden birisi olmuş. After credit sahnelerinde gördüğümüz kadarıyla bu filmin devamını da göreceğiz.