Yalnızlıktan söz etmek istiyorum. Hüseyin amcanın ömrüne bir sakız gibi yapışan yalnızlığından. Yalnızlık değil de sanki böylesi, sevgisizlik, ilgisizlik, değersizlik, kimsesizlik ve yokluk dolu koca bir aranjman.

Kasvetli bir köy evinde (Kuzköy) horoz ötüşleri eşliğinde tanıştık onunla. Babam dedi "Öp amcanın elini. Hüseyin amcan benim baba tarafından akrabam." Hüseyin amca dedeme o kadar benziyordu ki bu konudan söz ettik biraz. Dedemi benim doğduğum yıl akciğer kanserinden kaybettik (1993). Bir hastane odasında üzerinde yeşile çalan turkuaz bir penye, kamburca oturduğu yatağında, badem gözlerinde hastalığın acı kederi, sağında babannem, solunda babam yüzlerini görseniz bir ağıta gebe sanki... Böyle bir fotoğraf karesi ona dair aklımda kalan. Hüseyin amca bana bir vesikalık fotoğrafını verdi "Al" dedi. "Baktıkça dedeni hatırlarsın" Aramızda yalnızca böyle bir diyalog gerçekleşti.

Sonraları babamla olan telefon görüşmeleriyle şahit oldum yaşantısına. Erken yaşlarda kaybetmiş anne babasını. Hiç kardeşi yokmuş. Hiç evlenmemiş. Kimi zaman tam bir zekâ küpü, kimi zaman saf bir berduş. Bana sorarsanız fazla sevgisizlikten dengesi şaşmış. Son zamanlarda bakım evinden kaçmasıyla geliyordu gündeme. Bir bakıyoruz Hüseyin amca yok. Doktorları atlatmış. Bir trenle Balıkesir'den İzmir'e doğru gitmiş. Neden? Nedeni yok! Bu hayatta gidecek bir yeri olmayan, kafasına estiği yere gidebilecek kadar özgürdür. Belki de ondan. Kim bilir? Bir telefon çağrısıdır babama gelen, farklı bir numara. Biz, "Kimmiş?" Babam "Oh be... Hüseyin amcamız iyimiş."

Yine amcamızın sırra kadem bastığı bir dönem... Babam mutfak masasındaki yerini almış, önünde sevgili tarhana çorbası. Bülbül ötüşlü telefonunun zil sesi yankısı yemeğini bölen. Arayan bir kadın, sesi telaşlı... "Bu telefonun sahibi Balıkesir tren istasyonunda fenalaştı." Babam dedi "Ambulansı arayın hemen" Yersiz bir münakaşa, kaybedilen zaman... Böylelikle dostlar Hüseyin amcamız öldü yalnıztan. Doktorlara sorsanız, başka bir hastalıktan.

Hüseyin amcamı saygı ve rahmetle anıyorum. Ona çok teşekkür ediyorum. Küçük bir kız çocuğu gibi mızmızlandığım şeylerin aslında ne kadar ufak şeyler olduğunu, ne kadar sevgi dolu bir çevreye sahip olduğumu bana hatırlattığı için. Kimsesizlik ve yoksunluk hissine kapıldığınız vakit yüreğinizdeki o hüzne yalnızlık diye tanım getirmeden evvel Hüseyin amcanın hayatını anımsayın derim.