Benim gibi vedaları sevmeyen bir insan için bu yazıyı yazmak biraz güç. 6 senedir keyifle ve severek çalıştığım Yeni Marmara Gazetesi’ne bugün veda ediyorum. Bu yazı vesilesiyle birlikte çalıştığımız yılları güzelleştiren ve bana birçok şey katan insanlara bir demet teşekkür bırakmak isterim. İlk olarak bu hikayenin başlamasına vesile olan sevgili abim ve ustam Cevat Türe’ye teşekkür etmem gerekiyor. 6 sene önce bu kapıdan onun vesilesi ile girdim ve ondan öğrendiklerim sayesinde bu kapıdan başka biri olarak çıkıyorum. Çalıştığımız yıllarda bana editoryal bağımsızlığı sağlayan ve güvenen Orhan Efe, Mustafa Efe ve Selçuk Efe’ye de teşekkür ederim. Benim bile kendimi “Efe” zannettiğim günlerimiz oldu.

Bizim yazdıklarımızı renklendiren ve okuyucuya ulaştıran geçmişten bugüne birlikte çalıştığım Adem Ak, Cengiz Kızılkaya, Muzaffer Erol, Ruhi Berber, Ufuk Alıntaş, Nagehan Çalışkan, Fatma Dillioğlu, Ezgi Özdaş, Hakan Yiğit, Duygu Aksakal ve Ravşan Alioğlu’na da teşekkür ederim. Sayfaları az yapboz yapmadık haklarını helal etsinler. Ayrıca Hakan, Nagehan ve Duygu’ya da geleneksel buluşmamızı yakın zamanda gerçekleştirmek için bu yazı aracılığıyla çağrı yapıyorum.

Köşe yazarı abilerim; Cemal Kırgız, Kenan Tez, Ersel Peker, Orhan Kaplan, İsmail Kemankaş, Mehmet Çetinkaya, Ozan Öztürk ve Gürhan Adana’ya da güzel yazıları ve destekleri için teşekkür ederim. Keyifle yazılarını okumaya devam edeceğim.

On TV bünyesinde birlikte çalıştığım sevgili dostlarım ve büyüklerim Hanife Örsoğlu, Murat Cılız, Belkız Efe, Reyhan Değirmenci ve Büşra Çakır’a da bir parantez açmam lazım. İşin en eğlenceli kısımlarını televizyon kısmında birlikte yaşadık. İnternet sitesi editörlerimiz Elif Kuş Beşik ve Gizem Muti’yi de listenin bu kısmına ekliyorum. Güzel insanlarla güzel anılar biriktirdik. Koltuğu devrettiğim arkadaşlarım Semih Özyıldırım’a ve Tuğçe Kahyalar’a da başarılar diliyorum.

Şirket çatısı altında programlarımı izleyen, haberlerimi ve köşe yazılarımı okuyan herkese de yerel basının geçirdiği bir zor zamanda bize sahip çıktıkları için minnetlerimi iletiyorum.

Yazının son ve en özel parantezini de rahmetli Can Ertan’a açmak istiyorum. Köşe yazısı için aradığımda bile en kısa telefon görüşmemiz 10 dakikayı bulurdu. İlk günden beri bana destek olmasının yanında önerdiği film, kitap ve belgeseller ile bana çok şey katmıştır. Bazen ben de ona bir şey önerme hadsizliğine düştüğümde “Biliyorum Batuhancım bunu…” diye söze başlayarak o konu hakkında göremediğim şeyleri bana aktararak ufkumu genişletirdi. Seni her zaman özlüyorum Can Abi…

Tabi bu bir veda ama elveda değil. Yukarıda ismi geçen herkes ile hukukum bakidir. Sadece ben yeni bir maceraya atılıyorum. Yeni Marmara Gazetesi her zaman iş hayatımın en güzel köşesinde duracak. Şimdilik hoş çakalın…

Not: Matbaa sayfaları bugün erken istediği için yazı biraz aceleye geldi. Atladığım biri varsa lütfen kusuruma bakmasın.