Ofisimin duvar panosunda 5 yıldan beri hiç eskimeyen bir söz demeti yazılı duruyor. 60 yaşındaki ABD’li yazar Chuck Palahniuk’un yazdığı bu söz demeti, bu yazıyı yazdığım bu güzel Nisan sabahında bile hala aynı duygu ve düşünceleri çağrıştırıyor bende: “Artık parçaları kaybolmuş bir puzzle gibi insanlar…Kiminin ruhu, kiminin beyni ve ne yazık ki bir çoğunun kalbi yok”

Aynı kuşaktan geldiğimiz bir edebiyatçı olan Palahniuk’un; düne, bugüne ve yarına atılmış bir ilmek gibi birbirini bağlayan bu anlamlı sözleri , ne yazık ki yazarını kıskandırırcasına her geçen gün daha fazla güncellik kazanıyor.

Evet...Yaşadığımız her gün, geçmişteki günleri arar hale geliyoruz. Gelecekten umutsuz ve mutsuz insanlar topluluğu olma yolunda epey mesafe alan insanlarımız, bilinmeyen yarınlara  koşup giderken, yapılan yanlışlıkların da hesabını sorup duruyor kendine...

            Gerçekten zorlu bir dönemi yaşıyoruz. Son 2 yılda hayatlarımızı kuşatan COVİD belası bir taraftan, yüzdesi giderek artan enflasyon belası öte yandan…

            Ülkemizde; yaşam ve geçim şartları arasında sürekli bocalıyoruz.

           Ukrayna’daki savaş görüntüleri ve günlerce sokaklarda kalan sivil insan ölüleri içimizi dağlıyor. Suriye’den sonra Ukrayna’da da yaşanan bu olumsuz görüntüler, puzzle parçalarının kaybolduğunun bir başka göstergesi oluyor ne yazık ki…

                                    YAŞAMIN ADI VE ANLAMINA DAİR BİR TESPİT

            Bu karamsar tablo içinde; yaşamaya çalışan insanlarımız, bazen de uzayda yürür gibi kararsız ve yavaş adımlarla geleceklerine yön vermeye çalışıyorlar. Her zaman gazetelerin 3.sayfalarına yansıyan toplumsal ruh halimiz, artık kendisine birinci sayfalarda yer bulmaya başladı. Kafası bozuk insanların yaşadığı bir ülke haline gelen Türkiye, bir yaz mevsimi öncesinde oldukça kafası karışmış insanların da bulunduğu bir ülke haline dönüşüyor.

            Ülkemiz insanlarını bir kördüğüm haline getiren olaylar ve yorumlar, zaman zaman yoğun stres ve ruhsal bozukluklara bile neden oluyor. Ardından cinnet haberleri oluşuyor medyada…

            İşte bu noktada “yaşamın adı ve anlamı” biraz daha ön plana çıkıyor. Gerçeklere sırtını dönerek yaşamayı hüner sayan toplumumuz, ne yazık ki yaşamın adını bir türlü koyamadığı  için, yaşamın anlamını da yerine oturtamıyor. Çoğu kişi için;TV dizilerinde ve sosyal medyada yaşanan sahte sosyalleşme, ne yazık ki hayatın gerçeklerinin fersah-fersah gerisinde kalıyor.

            Adı konulmayan ve yerine oturtulamayan yaşam ayrıntıları da, gün geliyor insanların karşısına ruhsal bir sorun olarak çıkıyor. Ülkemizde yaşanan olumsuzluklar karşısında kendini savunmasız ve çaresiz gören insanların, bir de kendi yaşamlarında yaşadığı belirsizlik ve kaos ne yazık ki bu ülkede mutsuzluğun artmasına neden oluyor.

                                 MUTSUZ İNSAN FOTOĞRAFLARINA BAKIN..!

             Bugün... Bir bakın bakalım sizde benim gibi Bursa’daki cadde ve sokaklara...Atatürk Caddesi’nde…Yeşil Semti’nde…Fatih Sultan Mehmet Bulvarı’nda…Özlüce’de…Tophane Meydanı’nda…Cumhuriyet Caddesi’nde…

            Neler göreceksiniz..?

            Fırınların önündeki pide kuyruklarında…BESAŞ büfeleri önlerinde…

            Uludağ Üniversitesi’nde…Hastane polikliniklerinde…

            Yaşadığımız bu güzel kentin her yanındaki “ mutsuz insan fotoğraflarını” siz de görebilirsiniz çıplak gözlerinizle...

             Ben öyle yaptım son 3 gün…Gezdiğim her yerde, geçtiğim her sokak ve caddede insanlara baktım. Birçok fotoğraf çektim böylece…

             Kafaları ekonomik ve sosyal sorunlardan bunalmış, hatta karmakarışık olmuş bu insan fotoğrafları, 21. yüzyılı yaşayan bu ülkenin ayıplarından biri olmalıdır aslında...Asgari ücret daha 4 ay önce artmış, maaşlar zamlanmıştır ama TÜİK’in bir başka enflasyon hesabı sonunda yapılan zamların “insanların ceplerine hiçbir şey katmadığı” gerçeği de çırılçıplak bir ülke gerçeği olarak durmaktadır bir yerlerde…!

             Patlıcan 35 lira olmuştur, kış sebzesi karnabahar ise 25 TL…

             Ispanak 12 TL ve maydanoz 5 TL’dir pazarlarda…

             Gıda maddeleri giderek pahalılanmakta, akaryakıt fiyatları da bu pahalılığın temel nedeni olmaktadır.

                                   YİNE DE BİR UMUT VAR AMA…!

            İşte yaşamın bu negatif unsurları, Türkiye’ deki mutsuz insan fotoğraflarını yaratıyor. Herkes gergin, herkes sıkıntılı ve yorgun…Ümitsizliğe düşen, karamsar olan, gelecek beklentilerini erteleyen, günü yaşayan ve o günü kurtaran insanlarımızın boğazını gizli bir el gibi sıkan da bu ülkenin gerçekleri değil mi?

            Bilinmeli ki; yaşamın negatif unsurları, “insanların beynindeki takozları” çoğaltıyor. Çoğalan bu takozlarda, insanların dostluğu-sevgiyi-aşkı ve mutluluğu bulmasını engelliyor. Ve bu engeller arasında bocalayıp duran kafası karışık ve bozuk insanlar da, insan yaşamının adı ve anlamı konusunda hiçbir şey söyleyemiyor. Söylemiyor belki de…

            Ve bu güzelim ülkede; mutsuz insan fotoğrafları kare-kare çoğalıyor ve bu fotoğraflar büyüyerek koca bir toplumun “bir mutsuzluk fotoğrafı” olarak tarihin içindeki zorunlu yerini alıyor.

             İşin özeti bu aslında..!

             Ama…Her şeye rağmen, bizi hayata bağlayan sağlam bağları hiçbir zaman gözümüzün önünden ayırmamamız gerekecektir. Sevgimiz, geleneksel saygımız ve mütevaziliğimiz bize dayatılan ebedi mutsuzluğun önünde bir set olur o zaman…

             Belki parçaları kaybolan puzzle gibi olmaz hayatlarımız..!

             Yap-boz çıkarılır işin içinden…Umut kalır.

             Ne dersiniz..?

Özlü sözler: İnsanların hakkımda ne düşündüğünü önemsemeyerek, hayatımı tam 10 yıl uzattım.(Charles BUKOWSKİ)