Ya çıkmak zorunda olanlar;ya çalışmak zorunda olanlar; ya geçinmek zorunda olanlar; yani emekçiler.

Ne olacaklar, ne yapacaklar onlar?

*************************

Mesela geçtiğimiz günlerde Kayseri’de çalıştığı inşaatta iskeleden düşerek ölen 29 yaşındaki R. K.

Daha ömrünün baharındaki R.K’nın evde kalmak diye bir hakkı, bir özgürlüğü var mıydı?

BAKAMIYORUM GÖZLERİNE

R.K’nınfotoğrafına bakıyorum.

Boğazım düğüm düğüm; bir testere yüreğimi lime lime ediyor.

Nasırlı elinde keseriyle; inşaat sıvası bulaşmış giysileriyle;çıplak ayaklarında plastik terlikleriyle; yorgun, sakallı yüzüyle;öyle dalgın bakışlarla oturuyor.

Belli ki; ağır iş ortamında, soluklandığı bir molada çekilmiş fotoğraf.

***********************************

Muhtemelen, o da okumuştur inşaat işçilerinin iş kazalarındaki ölüm haberlerini gazetelerde.

Muhtemelen, bir uğursuz öz seziyle ürpermiş sormuştur kendine, ‘’benim de başıma gelir mi’’ diye.

Sonra da bastırmıştır tedirginliğini ve devam etmiştir işine.

***********************************

R. K. ile göz göze geliyorum.

Evden yazı yollama,evde çalışma lüksü olan bir basın emekçisi olarak hemen utanıyorum, başımı öne eğiyorum.

TÜRKİYE’NİN YARASI

İş kazalarında ölen yaralanan işçiler birer rakam değiller; birer istatistik verisi hiç değiller.

Kararmış hayatlar, çalınmış umutlar, yazık edilmiş gelecekler, geride çaresiz acılarla bırakılmış aileler, yetim kalmış çocuklar onlar.

Ölümlü iş kazaları Türkiye’nin ağır yarası.

Hem, iş kazası demek ne derece doğru; iş cinayetleri sanki.

*******************************

Türkiye’de ekmek peşinde koşmak korona kadar ölümcül olabiliyor.

‘’Sosyal mesafe’’ deniyor ya; R.K’nınçalıştığı işte, ölümle arasındaki mesafe ne kadar yakınmış.

Ruhun şad olsun inşaat işçisi kardeşim.

**********************

Bu zor günlerde ekmek peşine koşan bütün mavi yakalı beyaz yakalı işçiler için yazdım bu yazımı.

Emekçiler; kalbim de, aklım da, vicdanım da sizlerledir.