Aile deyince akla en çok gelen kelimelerden biridir “fedakârlık.”
Zaman ayırt etmek yada tüm zamanını hayatını bahşetmek, sabretmek,beklemek,öteleye bilmek,hayalerini ertelemek ikiyken bir olmak,bazende birken üç veye dört olabilme becerisine niyetlenmek….

Ama zamanla fark edersiniz ki, “fedakârlık” dediğimiz şey aslında o kadar da tek taraflı ve dramatik değildir.Hatta bir noktadan sonra fedakârlık gibi bile gelmez. Çünkü aile olmak, sadece birlikte yaşamak değil; birlikte var olmayı seçmek demek.

Aslında var oluşun içinde bireysel arzularla birlikte ortak bir hayat kurma gayreti vardır.
Benliğini silmeden, ama bizliğe yer açarak yaşamak.

Fedakârlık Gibi Görünen … Fedakarlık Değil Aslında anda kalabilmeyi becerebilmek ve zaman ayırabilmektir.Zamanı verimli kullanabilmek….

Mesala çocuğun oyun oynamak ister, sen işini bırakır katılırsın.
Eşin kötü bir gün geçirmiştir, sen kendi yorgunluğunu erteler, onu dinlersin.
Yaşlanan annenin elinden tutarsın, yürümek sana yavaş gelir ama durmazsın.

İlk bakışta bunlar birer “özveri” gibi görünür.
Ama içten içe şunu bilirsin:
Bu yaptığın,belkide ögrendiğin belkide istediğin ve sevdiğin için doğal gelen bir tepkidir.
Zorla değil, gönülden gelir.

Ve işte o an anlarsın:
Aile olmak, “fedakârlık” yapmak değil, “biz” olmayı seçmektir.

Ailede Birey Kalmak, Ama Bütün Olmak

Aslında anlaşılmak bir parçada olsa bir şeyleri görev oldugu için değilde bilinçli paylaşmaktır.
Ailede birey olmak önemlidir ama yalnızca “ben” ile yürümez bu yol.
“Ben” ve “sen” bir noktada “biz”e dönüşmelidir.
Çünkü “biz” olmadan aile olmaz, sadece yan yana gelen yalnızlar olur.

“Fedakârlık” sözcüğü, çoğu zaman yük gibi algılanır.
Ama aile içinde yapılan eylemler davranışlar, dışarıdan bakıldığında fedakârlık gibi görünse de, içeriden bakıldığında seçimdir.
Sevmeyi seçmek, yanında durmayı seçmek, birlikte büyümeyi seçmektir…

Belki de aile olmak, en çok da şudur:
Birlikte susmayı da, konuşmayı da…
Beklemeyi de, bırakmamayı da…
Ve bazen “kendinden vazgeçmek” değil, “birlikte bir benlik inşa etmek”tir.

Fedakârlık dediğimiz, aslında “biz” olmanın gerçeğidir.