Her aşk, bir yangınla başlar. Kimi kısa sürede küle döner, kimi ise için için yanar ama sönmez. İlişkilerin en başı genellikle heyecanlı, yoğun, tutkulu geçer. Sevgi, birlikte vakit geçirmek, mesajlaşmak, planlar yapmak… Ancak bazen bu yoğunluk, sevgi kisvesi altında bir kontrol aracı haline gelebilir. Özellikle genç çiftlerde, “beni kıskanıyor çünkü seviyor”, “benimle ilgileniyor diye her şeyimi bilmek istiyor” gibi düşünceler, duygusal şiddetin ilk adımlarını normalleştirmeye başlayabilir.

Şiddet her zaman yüksek sesle gelmez. Bazen sessizdir.
Sana “bu kıyafeti giymesen daha iyi olur” derken, özgürlüğünü sınırlar.
Arkadaşlarınla buluşmak istediğinde surat asarak seni vazgeçirir.
Hayallerini küçümser, kararlarını sorgular, fikirlerini değersizleştirir.
Ve sen, belki de “ilişki böyle bir şey” sanarak kabullenirsin.

Ama şiddet sadece tokatla, yumrukla başlamaz. En tehlikelisi, fark edilmeden hayatına sızan türüdür. Duygusal, psikolojik, ekonomik ve dijital şiddet; genç ilişkilerde en sık görülen ama en az konuşulan başlıklardandır.
Birini seviyor olmak, kendinden vazgeçmek anlamına gelmez.
Sevgi, baskıyla değil, saygıyla büyür.
Gerçek bağ, kişinin kendisi olabildiği yerde kurulur.

Eğer partnerin seni sürekli eleştiriyor, özgüvenini zedeliyor, kontrol etmeye çalışıyorsa…
Eğer sık sık kendini suçlu hissediyorsan ya da fikirlerini açıkça söyleyemiyorsan…
Bu ilişki, senin kendin olabildiğin bir yer değilse…
O zaman bir durup düşünmenin zamanı gelmiştir.

İlişkide sınır koymak, uzaklaşmak ya da yardım istemek bir “ayrılık tehdidi” değil, bir “özsaygı ilanıdır.”
Unutma, gençlik yıllarında kurduğun ilişkiler, gelecekteki benliğini şekillendirir. Sağlıksız bir ilişkide ısrar etmek, sadece bugününü değil, yarınını da yorar.

Şiddetsiz bir ilişki, mümkündür. Birlikte büyümek, birbirini beslemek, değer vermek mümkündür. Ancak bunun ilk şartı, kendine saygı duymayı öğrenmek ve gerekirse hayır demeyi bilmektir.

Sevgi, seni sen yapan şeylerden vazgeçmeye mecbur bırakmaz. Aksine seni, sen olduğun için sever.