LGBT konusundaki artan görünürlük, gençleri özgürleştirirken aynı zamanda yönsüz bırakıyor mu? Aileler, eğitimciler ve doktorlar bu denklemin neresinde?
Her dönem gençlik kendi arayışını yaşar. Kimi zaman bu arayış bir ideolojiye, kimi zaman bir kimlik tanımına, kimi zamansa sadece fark edilme isteğine dönüşür. Ancak çağımızın farkı, bu arayışın artık sosyal medya, popüler kültür ve hızlı bilgi akışıyla çok daha karmaşık hâle gelmesidir. Gençler, henüz kişilikleri tam oturmadan, çok sayıda fikir ve yönlendirme bombardımanı altında kalıyor.
Bu süreçte en tehlikeli nokta, bir anlık kararların kalıcı sonuçlara dönüşebilmesidir. Ergenlik dönemi, insanın kim olduğunu keşfetmeye çalıştığı en kırılgan dönemdir. Bu dönemde alınan kararlar çoğu zaman duygusaldır; bazen de bir grubun parçası olma isteğinden doğar. Sosyal medyada sıkça karşılaşılan “kendini hemen tanımla” baskısı, gençlerin doğal gelişim sürecine gölge düşürebiliyor.
Burada asıl sorumluluk yetişkinlere düşüyor. Aileler, eğitimciler ve doktorlar; gençlerin duygusal dalgalanmalarını doğru okumakla yükümlü. Bazı durumlarda, iyi niyetli görünen rehberlikler bile farkında olmadan yanlış yönlendirmeye dönüşebiliyor. Örneğin, bir gencin geçici bir duygusal karmaşasını kalıcı bir kimlik tercihi gibi ele almak, ileride telafisi zor pişmanlıklara neden olabilir.
Eğitimciler, öğrencilerin merakını ve sorgulama isteğini desteklemeli; ancak hiçbir fikri veya yönelimi “doğru” ya da “yanlış” diye dikte etmemelidir. Doktorlar ve psikolojik danışmanlar, gençlerin yaş dönemlerine uygun, temkinli ve çok yönlü değerlendirmeler yapmalıdır. Her bireyin gelişim çizgisi farklıdır; bu fark sabır, dikkat ve gözlem gerektirir.
Aileler ise, çocuklarının dünyasını yargılamadan ama yönsüz bırakmadan anlamaya çalışmalıdır. Çünkü yönlendirmeyen bir toplum, yerini başkalarının yönlendirmesine bırakır. Gençlerin sağlıklı bireyler olarak yetişmesi, yalnızca onların tercihleriyle değil, toplumun onlara sunduğu güvenli rehberlikle mümkündür.
Sonuçta mesele bir kimlik değil, bir denge meselesidir. Gençlerin özgürlüğü ile toplumun bilinçli rehberliği arasında sağlıklı bir denge kurulmadıkça, geleceğimizin temeli de sağlam olamaz. Her yetişkin, bir gencin hayatına yön verebilecek güce sahiptir; önemli olan, bu gücü hangi niyetle ve hangi bilgelikle kullandığımızdır.
Yorum Ekle
Yorumlar (0)
Sizlere daha iyi hizmet sunabilmek adına sitemizde çerez konumlandırmaktayız. Kişisel verileriniz, KVKK ve GDPR
kapsamında toplanıp işlenir. Sitemizi kullanarak, çerezleri kullanmamızı kabul etmiş olacaksınız.
En son gelişmelerden anında haberdar olmak için 'İZİN VER' butonuna tıklayınız.
EMİNE ÇİZMELİ ERİKEL
Bir Kimlik Arayışı mı, Bir Yönlendirme mi?
LGBT konusundaki artan görünürlük, gençleri özgürleştirirken aynı zamanda yönsüz bırakıyor mu? Aileler, eğitimciler ve doktorlar bu denklemin neresinde?
Her dönem gençlik kendi arayışını yaşar. Kimi zaman bu arayış bir ideolojiye, kimi zaman bir kimlik tanımına, kimi zamansa sadece fark edilme isteğine dönüşür. Ancak çağımızın farkı, bu arayışın artık sosyal medya, popüler kültür ve hızlı bilgi akışıyla çok daha karmaşık hâle gelmesidir. Gençler, henüz kişilikleri tam oturmadan, çok sayıda fikir ve yönlendirme bombardımanı altında kalıyor.
Bu süreçte en tehlikeli nokta, bir anlık kararların kalıcı sonuçlara dönüşebilmesidir. Ergenlik dönemi, insanın kim olduğunu keşfetmeye çalıştığı en kırılgan dönemdir. Bu dönemde alınan kararlar çoğu zaman duygusaldır; bazen de bir grubun parçası olma isteğinden doğar. Sosyal medyada sıkça karşılaşılan “kendini hemen tanımla” baskısı, gençlerin doğal gelişim sürecine gölge düşürebiliyor.
Burada asıl sorumluluk yetişkinlere düşüyor. Aileler, eğitimciler ve doktorlar; gençlerin duygusal dalgalanmalarını doğru okumakla yükümlü. Bazı durumlarda, iyi niyetli görünen rehberlikler bile farkında olmadan yanlış yönlendirmeye dönüşebiliyor. Örneğin, bir gencin geçici bir duygusal karmaşasını kalıcı bir kimlik tercihi gibi ele almak, ileride telafisi zor pişmanlıklara neden olabilir.
Eğitimciler, öğrencilerin merakını ve sorgulama isteğini desteklemeli; ancak hiçbir fikri veya yönelimi “doğru” ya da “yanlış” diye dikte etmemelidir. Doktorlar ve psikolojik danışmanlar, gençlerin yaş dönemlerine uygun, temkinli ve çok yönlü değerlendirmeler yapmalıdır. Her bireyin gelişim çizgisi farklıdır; bu fark sabır, dikkat ve gözlem gerektirir.
Aileler ise, çocuklarının dünyasını yargılamadan ama yönsüz bırakmadan anlamaya çalışmalıdır. Çünkü yönlendirmeyen bir toplum, yerini başkalarının yönlendirmesine bırakır. Gençlerin sağlıklı bireyler olarak yetişmesi, yalnızca onların tercihleriyle değil, toplumun onlara sunduğu güvenli rehberlikle mümkündür.
Sonuçta mesele bir kimlik değil, bir denge meselesidir. Gençlerin özgürlüğü ile toplumun bilinçli rehberliği arasında sağlıklı bir denge kurulmadıkça, geleceğimizin temeli de sağlam olamaz. Her yetişkin, bir gencin hayatına yön verebilecek güce sahiptir; önemli olan, bu gücü hangi niyetle ve hangi bilgelikle kullandığımızdır.