Evlilik, iki hayatın kesiştiği, sevgi, iyi niyet ve sorumluluklarla örülü bir yolculuktur. Ancak bu yolculukta en çok zorlanan noktalardan biri, bireysellik ile ortaklık arasındaki ince dengeyi kurmaktır. Çünkü evlilik, “ben” ile “biz”in aynı anda var olabilmesini gerektirir.

Günümüzde, evlilikler sadece bir kurum olmaktan çıkıp, aynı zamanda bireylerin kendilerini gerçekleştirdikleri alanlar haline geldi. Bu da eşlerin kendi hobilerini, sosyal çevrelerini ve kişisel hedeflerini sürdürürken; bir yandan da ortak hayatın gerektirdiği sorumlulukları paylaşmasını zorunlu kılar. İşte bu noktada, ortak sorumluluklar evliliğin kalbi sayılır. Ev işlerinden çocuk bakımına, maddi kararlardan duygusal desteğe kadar hayatın birçok alanında eşlerin birlikte hareket etmesi gerekir.

Ortak sorumlulukların hakkıyla paylaşılması, eşlerin birbirine duyduğu saygıyı artırır ve güveni pekiştirir. “Ben yorgunum, sen hallet” ya da “O iş sana düşer” gibi yaklaşımlar ise dengeyi bozar, çatışmalara yol açar. Evlilik, sorumlulukların bölüşüldüğü, herkesin katkı yaptığı bir ortaklıktır. Böylece her iki taraf da hem birey olarak değer gördüğünü hisseder hem de “biz” duygusu güçlü kalır.

Tabii ki, bu dengeyi kurarken iyi niyet ve samimiyet en büyük yardımcılarımızdır. İyi niyet, karşımızdakine karşı anlayış ve hoşgörüyle yaklaşmak, hataları tolere etmek demektir. Samimiyet ise, duyguları açıkça paylaşabilmek, karşılıklı güveni beslemek anlamına gelir. Bu iki unsur olmadan, ne bireysellik ne de ortaklık gerçek anlamda var olabilir.

Öncelikle, bireyselliğe alan açmak şart. Kendi benliğini kaybetmeden, eşlerin birbirine saygı duyması evliliğin temel taşlarından biridir. Kişisel alan, özgürlük ve gelişim, mutlu bir birlikteliğin yakıtıdır. Fakat bireysellik, “her şey benim” anlayışına dönüşürse, ortaklığın temelinde çatlaklar oluşur.

Ortaklık ise, paylaşmak ve birlikte büyümektir. Evde alınan kararlar, günlük sorumluluklar ve hayallerin ortaklaşması, evliliğin ruhunu oluşturur. Bu paylaşımlar, eşler arasında güçlü bir bağ kurar ve hayatı birlikte anlamlı kılar.

Bu ikisini dengelemek için iletişim olmazsa olmazdır. Duyguların, beklentilerin açıkça konuşulması; sınırların belirlenmesi ve karşılıklı empati, evlilikte hem bireyselliği hem ortaklığı korur. Eşler birbirine destek oldukça, hem kendi dünyaları hem de ortak dünyaları zenginleşir.

Sonuç olarak, evlilikte “ben” ve “biz” arasında sağlıklı bir denge kurmak, uzun soluklu mutluluğun anahtarıdır. Bireyselliği ve ortaklığı dengeleyemeyen evlilikler, zamanla ya kopar ya da bir tarafın fedakârlığıyla sürdürülebilir. Oysa sevgi, iyi niyet ve samimiyet dolu bir birliktelik, iki ayrı dünyayı bir arada var edecek incelikte bir denge gerektirir.