Şiddet sessizlikte kök salar,terapi ise insanlığın kendine dönme cesaretidir.

Şiddet, tarih boyunca insanoğlunun mücadele ettiği bir gerçek. Ancak çoğu zaman görünmez, sessiz ve normalleşmiş bir gölge gibi hayatlarımızın içinde dolaşır. O, sadece bir fiziksel eylem değildir; ruhu, zihni ve toplumsal dokuyu aşındıran bir olgudur. Aile içinde yaşanan şiddet, görünmez gölgelerin en yakıcı örneğidir.Bir tokat, bir suskunluk, ya da sözle indirilen değer yargıları…

Toplumlar, şiddeti genellikle bireysel bir problem olarak algılar. Oysa kökleri çok daha derindir. Kültürel normlar, ataerkil yapılar, ekonomik eşitsizlikler ve eğitim eksiklikleri, şiddeti meşrulaştıran bir ortam yaratır.Aile içi şiddet, yalnızca mağduru değil, tüm aileyi ve dolayısıyla toplumu etkiler. Çocuklar, şiddetin sessiz tanıkları olarak büyür; bireysel travmalar, nesiller boyunca süren görünmez yaralara dönüşür.

Şiddet, gücün dengesiz kullanımının bir yansımasıdır. Gücü elinde tutan, kontrolü ve korkuyu pekiştirmek için bunu kullanır. Ancak ne kadar gizlenirse gizlensin, etkileri görünmez değildir. Sessizlik ve görmezden gelme, şiddeti besler; farkındalık ve cesaret ise onu zayıflatır.

Aile içi şiddet, yalnızca bireysel bir dram değildir; toplumun vicdanıdır, geleceğimizin aynasıdır. Her tokat, her söz, her tehdit sadece bir kişiyi değil, tüm toplumsal dokuyu etkiler. Peki biz şiddetle karşılaşınca ne yapıyoruz? Sessiz mi kalıyoruz, yoksa konuşmayı ve müdahale etmeyi mi seçiyoruz?

İnsanlık olarak, ailemizi ,evlerimizi ve toplumumuzu bu gölgeden arındırmanın yolunu ararken farkındalığımızı , şiddeti konuşmak,şiddetin tanımını yapmak,sınırlandırmak eğitmek ve destek mekanizmalarını güçlendirmekten geçtiğini görüyoruz.

Sessiz tanık olmaktan vazgeçmek, şiddete karşı durmak ve farkındalık yaratmak, hem bireylerin hem de toplumun iyileşme yolculuğunda atılacak en değerli adım oldugunu unutmayalım.

Görünmez yaraları görünür kılmak, insanlığın kendisi için verdiği en zorlu sınavıdır.