İlişkiler bazen iki mevsimin buluşmasına benzer.

Biri henüz tomurcuk açmış bir bahar gibidir; taze, meraklı ve dünyaya yeni sorular soran…

Diğeri ise güneşi daha yakından tanımış bir sonbahar; rüzgârın yönünü bilir, gölgelerin nasıl uzadığını fark etmiştir.

Bu iki mevsim bir araya geldiğinde, ortaya elbette büyüleyici bir manzara çıkabilir.

Fakat unutulmamalıdır ki, güzellik ile denge aynı şey değildir.

On sekiz yaşındaki genç bir kız, yolun henüz başındadır.

Kendi kalbinin şifrelerini yeni yeni çözmeye başlar.

Duygularının rüzgârı nereye eserse, oraya savrulabilecek kadar kırılgan ve tazedir.

Kırk yaşındaki bir erkek ise artık biriktirmiştir.

Acıların tadını, sevinçlerin geçiciliğini, insanın kendine rağmen kendini nasıl taşıdığını…

O, yaprak düşerken de dalın kırılmadığını bilen bir ağaç gibidir.

Buradaki fark yalnızca yaş farkı değildir; zamanın içimizde bıraktığı izdir.

İlişki, iki insanın birbirine yaslanarak yürüdüğü bir yolculuktur.

Yol ortak, adımlar uyumlu, yön benzer olmalıdır.

Fakat biri hâlâ koşmak isterken, diğeri adımlarını daha ağır ve ölçülü atıyorsa,

bu yürüyüşte taraflardan biri mutlaka yorulur.

Genç olan, “Beni görüyor mu?” diye sorar.

Olgun olan ise, “Beni anlıyor mu?” diye.

Oysa görmek ile anlamak aynı dil değildir.

Tam tersine, genç bir erkek ile olgun bir kadın ilişkisinde de benzer bir ritim farkı doğabilir.

Genç olan hızlı ve yüksek sesliyken, olgun olan içe dönük ve sakindir.

İkisi de güzeldir; ama aynı anda, aynı tonda çaldığında biri diğerini bastırabilir.

Sağlıklı ilişki ritim uyumu ister.

Yaş, yalnızca bedenin ritmidir.

Olgunluk ise ruhun ritmidir.

Evlilik, bu iki ritmin aynı melodiye dönüşebilmesidir.

Taraflardan biri öğretmen, diğeri öğrenci konumunda kalıyorsa bu aşk değildir;

hayranlık, bağımlılık ya da sığınmadır.

Aşk, iki insanın birbirine yan yana durabildiği yerdir.