Sadakatsizlik tek bir sebebe indirgenemez; genetik miras zemini hazırlar, aile aktarımı yolu açar ama son sözü her zaman bireyin değerleri söyler.

Sadakatsizlik çoğu zaman tek bir sebebe indirgenmek istenir. Kimileri bunun bir zaaf, kimileri bir dürtü, kimileri ise basit bir ahlak meselesi olduğunu söyler. Oysa gerçek daha çok katmanlıdır. Peki sadakatsizlik, değerlerin kaybedilişi midir, genetik bir mirasın sonucu mudur, yoksa aileden öğrenilen bir aktarım mıdır?

Genetik miras üzerinden baktığımızda, bazı araştırmalar dopamin sistemindeki farklılıkların “yenilik arayışı” ve “risk alma” davranışlarıyla ilişkili olduğunu ortaya koyar. Bu da kimi insanların anlık tatminlere daha yatkın olabileceğini gösterir. Ancak bu sadece bir eğilimdir, kader değil. Hiç kimse genetik yapısından ötürü sadakatsizliğe mecbur değildir.

Aile aktarımı ise daha görünür bir etkendir. Çocuk, anne-babasını izleyerek ilişkilerde sadakat, güven ve bağlılık konusundaki ilk öğrenmelerini yapar. Eğer ailede sadakatsizlik normalleştirilmişse, çocuk bunu yetişkinlikte “olası bir seçenek” olarak içselleştirebilir. Tersi durumda, güçlü sadakat örnekleriyle büyüyen çocuk için ihanet düşüncesi bile uzak bir ihtimal olabilir. Yani aile, genetikten daha belirleyici bir öğrenme alanıdır.

Değerlerin kaybedilişi ise işin nihai boyutudur. İnsanı yönlendiren en güçlü pusula, kendi değerleridir. Sadakat, dürüstlük, güvenilirlik gibi değerler ne kadar içselleştirilmişse, genetik eğilimler ya da aileden gelen olumsuz örnekler o kadar etkisiz kalır. Tam aksine, değerlerin yitirildiği bir ortamda en güçlü aile terbiyesi ya da en olumsuz genetik eğilim dahi bireyin seçimlerini anlamlı kılmaz.

Sonuçta sadakatsizlik, tek bir sebebe indirgenemez. Genetik miras zemini hazırlayabilir, aile aktarımı yolu gösterebilir ama son sözü her zaman bireyin kendi değerleri söyler. Çünkü insan, hem taşıdığı mirasın hem de yaptığı seçimlerin toplamıdır.

Sizce insan, sadakatsizliği mirasla mı taşır, aileden mi öğrenir, yoksa değerlerini kaybettiğinde mi seçer?