Kim ne derse desin. Yaşam; bir su gibi yarınlara akıyor ve yarınlar da yeni aylar-mevsimler ve de yıllara ulaşıyor. Bazı insanlar için oldukça uzun, bazılarına da çok kısa gelen bu yaşam süreci içinde insanoğlu sayısız olaylarla karşılaşıyor ve birçok öykünün içinde de yaşıyor.

Yani; herkesin bir hikayesi var aslında...

Hikayelerin mutlaka başrol oyuncuları var. Figüranları da…

İyi, kötü, çirkin, güzel, mutlu ve mutsuz biten milyonlarca hikayede…

Her gün ve her yerde yaşanan/yaşanacak olan…!

Bursa caddelerinde ve sokaklarında,  adliye koridorlarında, hastane veya cezaevi koğuşlarında veya oturulan mahallelerin/köylerin birçok farklı mekanında yaşanan ve de iz bırakan yüz binlerce yaşam öyküsü hem de...

Küresel ekonomik krizler, savaşlar ve siyasi gerginlikler, işyeri kapanmaları ve  işten çıkarmalar, boşanmalar ve intiharlarla birlikte dünyada da sayıları giderek artan ibretlik hikayeler…Hepsinden de çıkarılacak mesajlar, alınacak dersler var mutlaka…

Yaşam: okunacak bir öykü gibi aslında…             

Önemli olan; öykü gibi okunacak yaşamdan geriye “iyi bir insandı” izi bırakmak değil mi ?

İşte bende bugün sizlerle e-posta ile bana ulaşan bir yaşam öyküsünü paylaşmak istiyorum. Öfkenin ve zorunlu sonucu acının yaşandığı bir öykü bu...

Yaşamın içinden kopup gelen bir hüzünlü hikaye belki de...

Yaşam da: böyle zaman-zaman hüzünlü geçen bir öykü değil mi aslında ?...

                                    “AFFET BENİ BABACIĞIM…”

Adam yeni aldığı otomobiline bakmak için evinden çıktığında; 4 yaşındaki oğlunun gayet mutlu bir biçimde elindeki çekiçle bu otomobile vurduğunu görmüş. Hemen oğlunun yanına koşan adam, otomobilin ön kaportasının çekiçle hasar gördüğünü tespit etmiş. Yepyeni arabasının mahvolduğunu gören baba, oğlunun elindeki çekici alarak bu aletle çocuğun ellerine vurmaya başlamış.

Bir süre sonra sakinleşen adam, oğlunun acı çığlıkları üzerine kaptığı gibi çocuğu hastaneye kaldırmış. Doktorlar çocuğun parmak kemiklerini kurtarmaya çalışmışlar ama ellerinden bir şey gelmemiş ve sağ elinin parmaklarını kesmek zorunda kalmışlar. Çocuk yoğun geçen ameliyattan çıkıp narkozun etkisinden kurtulduğunda; bandajlı ellerini fark etmiş. Ve gayet masum bir ifade ile babasına şunları söylemiş:

- Babacığım, arabana zarar verdiğim için çok üzgünüm. Beni affet ! 

Çocuk daha sonra ellerine bakarak: ”Baba, benim parmaklarım ne zaman çıkar ?” diye bir soru sormuş. Adam derinden içini çekmiş ve çok istemesine rağmen, bu soruya cevap verememiş.

Vicdan azabı çeken baba hastaneden çıkarak evine gelmiş ve oğlunun sorduğu o zor sorunun ağırlığını taşıyamayacağını düşünerek yaşamına son verme kararı almış.

                                KEŞKE YERİNE İYİ Kİ DEMEK İÇİN..!

Bu anlamlı ve belki de yaşanmış öyküde de görüldüğü gibi; yaşam bazen birçok acı sonucu, insanlara hiç beklemedikleri anlarda sunabiliyor. Çok sevdiğimiz insanlara karşı bile, bazen sabrımızı yitirerek, yıkıcı olabiliyoruz. Hatta çok daha kötü sonuçlara ulaşarak, kalplerini kırabiliyoruz veya yaşamsal önemi olan organlarını yaralayabiliyoruz.

Kaportası zedelenen arabalar yenilenebiliyor ama insan kalplerindeki yaralar öyle kolay kapanmıyor. Öfke ile kalkanın zararla oturabileceğinin hesabını iyi yapmak gerek…Yoksa  son pişmanlık fayda etmiyor ve çok acı yaşam öyküleri böylece ortaya çıkabiliyor.

Bu gibi durumlarda; harekete geçmeden önce durup düşünmek, olası sonuçları değerlendirmek ve öyle davranmak gerek...Anlayış, sevgi ve sabırla hem de…

Keşke yerine, iyi ki demek için..!

Mutsuz ve acı bir sonla bitecek yaşam öyküsü yerine, mutlu ve umutlu sona erecek bir öykünün kahramanları olabilmek için…

Geride kalan yaşam diliminde; büyük pişmanlık duymamak için…

Atacağımız o büyük adıma dikkat etmeliyiz.

Çünkü arkada bıraktıklarımızın kalplerinde yaşamak, hiçbir zaman ölmemek demektir.

Ebedi ölüm ise; kalplerden çıkıp gitmek ve sonsuza kadar yok sayılmaktır.

Apansız..!

ÖZLÜ SÖZLER: Artık parçaları kaybolmuş PUZZLE gibi insanlar… Kiminin ruhu, kiminin beyni ve birçoğunun da kalbi yok. (Chuck PALAHNIUK)