Dünkü makalemde, bir gazetenin derlediği ve deprem riski olan şehirlerdeki önlemleri anlattığı haber çok dikkatimi çekti. Doğal olarak Bursa’daki önlemleri düşündüm ve bende oluşan, yeterli bir çalışmanın yapılmadığı yönündeydi. Bunu makalede belirtirken telefonuma bir davet haberi düştü. Bursa Büyükşehir Belediyesi bir Japon heyetinin kentimizde depremsellik açısından çalışma yaptığını ve bu bilgilerin Merinos Kongre Merkezi’nde kamu ile paylaşılacağını duyuruyor ve biz gazetecileri de toplantıya davet ediyordu.. Salonda yerimi aldıktan sonra, Bursa Büyükşehir Belediye Başkanı Mustafa Bozbey’in rahatsızlığı nedeniyle toplantıya katılamayacağı açıklandı. Onun yerine kongrenin yönetimi Büyükşehir Belediyesi Genel Sekreteri Ergün Halisçelik’e kaldı.o da Bursa’nın gerçekten de çok riskli bir durumda olduğunu vurgulayarak sözü Belediye’nin bu alandaki yetkililerine bıraktı. Onlarda alanlarındaki işlere dair bilgi verdiler. Bu gelişmelere bakarak, bir gün önce yaptığım eleştiriler beni biraz daha sıkıntıya soktu. Çünkü sunumların çoğunu dinlediğimde çok kapsamlı bir çalışa yürütüldüğüne kanat getirdim.

Sonra diğer yetkililer kısa konuşmalar yaptı ve sıra Japon yer bilimcilere geldi. İngilizce sunumu takip edemediğim için, perdeye gelen Türkçe bazı açıklamalardan anladığım kadarı ile, bu çalışmalar sanırım 2023 yılının sonlarına doğru başlatılmış. Belki de Çevre Düzeni Planı’nın henüz onaylanmayışı da bundan olmalı diye düşündüm. Neyse konuya ve benim anlayabildiğim riskli alanlara gelelim. Öncelikle şu açıkça belli, Karacabey’den başlayarak, sıra ile Mudanya, Gemlik ve İznik’e kadar uzanan hat en riskli alanı oluşturuyor. AFAD yetkilisi de buna dayanarak “Hedefimiz dayanıklı kentler yaratmak” cümlesini kurdu. Gerçekten de öyle…Japonya’nın konumu ve bu konudaki deneyimleri ile, konuşmacılar öylesine anlattılar ki, insan şaşırıp kalıyor. Onların tarama ve tespitlerine göre, kentimizdeki üst geçitler, kent dışına açılan viyadüklerden tutun da, eski binalara kadar her yer riskli görünmüş. Çok ince bir çalışma sürdürülmüş. Dikkatimi çeken bir açıklama da, deprem başladığı andan itibaren yaptığı sarsıntı hızları da bölgelere göre ölçülmüş. Yani sarsıntının hızı ve yıkıcılığı bölgeye ve zemine göre çok değişiyormuş. Bunu öğrenmek hem güzel , hem de korkutucu. Önlemi nedir gibi bir sorunun karşılığını almak neredeyse imkansız. Çok mu karamsarlık taşıyor bu yazdıklarım bilemem, ama gerçekler de bunu söylüyor.Çünkü yara büyük, buna karşın merhem çok küçük ve yetersiz görünüyor. Neyse, bu sözlerim moral bozukluğu yaratmasın. Aslında her şeyin, doğal afetin çaresi var ama, iş geliyor bir yerde duruyor ve “ finansman nerede?” sorusuna park ediyor ! Örneğin Japon konuşmacıların biri sunumunda, Bursa’da 1980 öncesi yapıların büyük oranla deprem güvenliğinden yoksun olduğunu belirtti, yanlış algılamadıysam.Tüm binaları kontrolden geçirmek bile büyük bir maliyet demek. Yıkıp yerine koymak ise işin en karanlık tarafı. Bizler, halk olarak evlerimizde korku içinde yaşayıp, bu soruna çare bulmayı düşünürken, her dönemde değişmeyen bir alışkanlık “kısa yoldan zenginleşme virüsü” yap-satçıların önemli bir bölümünde yuvalanmış duruyor. Son Kahramanmaraş örneğinin acısı henüz geçmedi, iki yıl sonunda, kamunu yaptıkları da ortada. İnsanlar henüz ev sıcaklığına kavuşamadı. Konteynerlerde yaşıyor. Çocuklar eğitimden yoksun. Geleceğimiz tehdit altında. Buna karşın parayı kazanıp, insanların ölümlerine neden olanlar, koruma kalkanı altında, yeni projeler için büyük olasılık sıra bekliyor. Bu toplantı benim üzerimde büyük bir umutsuzluk yaratmış olmalı ki, bu son cümleler ağzımdan kontrolsüz biçimde dökülüverdi !

Ne diyelim, en azından gerçekleri öğrendiğimiz için de bu oturumu hazırlayanlara ancak teşekkür edebiliriz. Deprem korkusundan arınmış günler dilemekten başka elimizden bir şey de gelmiyor ne yazık ki…