Bedava yaşıyoruz, bedava;

Hava bedava, bulut bedava;
Dere tepe bedava;
Yağmur çamur bedava;
Otomobillerin dışı,
Sinemaların kapısı,
Camekanlar bedava;
Peynir ekmek değil ama
Acı su bedava;
Kelle fiyatına hürriyet,
Esirlik bedava;
Bedava yaşıyoruz, bedava.

Şiir / Bedava, yazarı Orhan Veli Kanık.

Bugün makalemin açılışını bu dizeler ile yapmak istedim. Çünkü; geçim sıkıntısı çeken bir vatandaşımız, bir meslektaşımıza dert yanmış ve taş gibi bir cümle kurmuş; “ Emek bedava ekmek pahalı…” Bedava şiirinin şairi Orhan Veli Kanık’ın hayatı da yıllar önce ve İstanbul’da sefalet içinde geçmiş. Üstelik yaşamı da sadece 36 yıl olmuş. Sağlığında da bu dizeleri kaleme almış. Yıllar sonra da Özdemir Erdoğan bu şiiri müzik parçasına uyarlamış ve bizler de sesli olarak bu acı gerçeğin şarkısını dinledik. Özetle, hemen her dönemde sıkıntılar, üzüntüler yaşanmış, bu arada ve yaşamak için yapılan çalışmanın genelde yetersizliği ile belirtilmiş ekonomik sıkıntılar…. Bu durum bazı dönemlerde ele alınmış, ülke yönetimlerinin başarısı sonucu, emeğe verilen değer ile ücretler artmış, geniş kitleler de rahat bir nefes almış. Ama ekonomi kötü gittiğinde ve bu durumu, yanlış kararları ile yöneticiler yapmış olsa da, kimse sıkıntının vebalini düşünmek istememiş. Yöneticiler kendi yaşamı gibi sanmış yoksullarınkini de... Yani değişmeyen bir olgu yaratılmış. Bunlar bazen özlü sözler ile açıklamak gerekli olmuş. Çoğu kez, bu sıkıntılar geniş kitleler tarafından topluca dile getirilmiş. İşte bu tür hareketler iktidar mensuplarını belki korkutmuş ama, çoğu kez daha acımasız hale getirmiş. Çünkü insan yaradılışında suçu başkasına ya da başka nedenlere bağlamak gibi kötü bir davranış biçimi var. Bu acımasız iç güdüyü frenleyen siyasetçilerin sayısı da, diğerlerine göre hep daha az olmuş. Neyse sözü fazla uzatmadan, günümüzden ve izahı olmayan gelişmelerin mizahına bir bakalım derim. Bir vatandaşımız sosyal medyada (bu tanımlamayı da hiç sindiremedim) yazmış ve “Emek bedava, ekmek pahalı” demiş. Çok güzel ve kısa özet ile bana da konu başlığı vermiş oldu böylece…Şimdi de bir TV haberinden fışkıran kara mizah sembolü bir başlık;

“Keçileri kaçırdık!!!! Bu ibareyi ilk gördüğümde, bir vatandaşın tepkisini abartarak dile getirdiğini sandım. Ama konunu içine girince gerçek ortaya çıktı. Meğer ülkemizin bir bölgesinde Malta keçisi yetiştiriliyormuş. Yetiştirici borçlarını ödeyemeyince, yüce devletimiz, keçilere el koymuş ve sonra da el koyan devlet kurumu tarafından sanırım yurt dışına satılmış. Gazeteci de acınacak bu durumu ilginç bir başlık ile daha da düşündürücü hale getirmiş. Kim bilir belki de toplum olarak cinnet halimizi anlatmak istemiş de olabilir ! Bir mizah dergisinin kapağına gidelim şimdi de. Enfes bir karikatür tam sayfa verilmiş. Konu CeHaPe’nin başlattığı boykot kampanyası… İlk uygulama tartışmalara yol açarken, kimin başarılı olduğu, kimin boşa kürek çektiği de henüz belli olmadı. İşte bu konuya dair söz konusu çizgiler şöyle...

İki yoksul yere oturmuş dertleşiyor. Daha derli toplu görünen, diğer müzmin yoksula soruyor; Sen de boykotçu musun… “ Cevap soruyu beşe katlayacak gibi; “Ben mecburi boykotçuyum. 23 senedir bi şey alacak param yoktu kiiii…!

Benden bu kadar daha fazlası beyni yakar alimallah….

Bazen bir dileğimizin yerine gelmesi için veya bir başka sebeple cümleye “Yumurtaya can veren Allahım…” diye başlarız. Böylece yumurtaya olan sevgi ve saygımız ve de yaratılış serüveni (!) ortaya çıkar. Doğal olarak, beslenme için de ideal ve gerçekten de bir canlı tarafından üretilmesi ile olağanüstü bir yiyecektir yumurta... Dolayısı ile, kahvaltı ve de çocuklar için vazgeçilmez besin kaynağıdır. İşte o mucize yumurta öyle pahalanmış ki, İstanbul’un bir ilçesinde yoksul vatandaşlarımız bu kez “yumurta kuyruğunu” icat etmişler ve ucuzuna kavuşma şansı bulmuşlar. Ne yaratıcı bir halkımız var değil mi ? İnsan canının bedavaya gelmediğini görmek ve ucuz gıdaya ulaşmak dileğimle…