Ülke yönetimi bir süreden beri, en üst düzey makamdan başlayarak 1071 Malazgirt Muharebesi’ni anlı şanlı biçimde kutluyor. Sayın Cumhurbaşkanı o yörede yaptırdığı yerleşkeye gidiyor, konuklarını ağırlıyor ve bu savaşın önemine de ekranlarda vurgu yapıyor. Buna söyleyeceğimiz bir şey varsa, o da yerinde bir davranış ve Türklerin Anadolu topraklarına giriş yaptığı en önemli gün ve muharebe olmasını doğal olarak kutlamak gerek. Buna karşın, dağılmış bir imparatorluk üzerinde, çağdaş bir Cumhuriyet ile yönetilen bir ülkenin doğuşunu müjdeleyen 30 Ağustos Zafer Bayramı ile, Malazgirt’i yan yana koyarak, kıyaslamak da o derece sakıncalı.Ülke yönetiminin son Malazgirt kutlamasında “Bakanlar Kurulu” toplantısı yapmak da, benim belirtmeye çalıştığım ayrıştırmayı pekiştiriyor sanki…Osmanlı’yı beylikten cihan imparatorluğuna taşıyan, gelmiş, geçmiş tüm sultanlara saygımız büyük. Hele, Osmanlı İmparatorluğu’nun ilk altı padişahına kabirleri ile ev sahipliği yapan Bursa’nın bir ferdi olarak bundan rahatsızlık duyacak da değilim. Ama, her iki zaferin, farklı anlamlar taşıyan zaferlerini en azından denk göstermek biraz abes olmuyor mu ? Büyük Taarruz’un açtığı kapıdan, çağdaş,eşitlikçi bir sosyal hukuk devletinin yaratılması ve de bireylerin kulluktan, vatandaşlığa taşıyan bu durumun önemini en azından hafifleştirecek bu savaşın binlerce yıl sonra karşı karşıya yarıştırılır gibi gündeme getirilişini anlamak gerçekten zor.Bu yorumun ardında isterseniz bir an için Afyon Kocatepe’ye gidelim ne dersiniz? İlginçtir, Doğal olarak tarihleri nedeni ile, Malazgirt kutlamalarının hemen ardına gelen günlerde CHP Genel Başkanı Özgür Özel’in Kocatepe’de bir grup ile “Zafer Yürüyüşü” yapması ve Afyon Şuhut’ta ki “ Ata Evi’ne dinlenmek amacı ile uğraması, acaba benim anlatmaya çalıştığım, bu iki çok önemli savaşın yarıştırmasına eleştiri yapmak için mi yapılmış onu bilemem. Bildiğim, yeni ve daha genç bir kuşak, bu yöndeki dikkat ve ilgileri ile bir ip ucu veriyor.Bu kuşak, Atatürk sevgisi ile İnkılaplarına ve de bize kazandırdığı “Cumhuriyet nimetine” daha bir sahip çıkacak gibi geliyor.

En azından bunu gözlemliyorum diyelim ve geçelim. Aslına bakılırsa oldukça uzun bir süreden beri, sıra savmak gibi geçiştirilen nice “Zafer Bayramı’nı “ AKP döneminden çok önceleri de görür ve yaşardık.

O dönemlerde daha ziyade 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı sanki daha bir özen ile kutlanırdı. Asıl mesele ,çağdaş, laik bir Cumhuriyet’e kavuşuncaya kadar olan tüm çabalar ve özellikle savaşlara aynı önemi atfetmek değil mi ? Bu iki muharebenin yan yana getirilerek siyasi bir konu haline getirilmesinden öte, birbiri ile yarıştırılması, belki de, bu gelişmeler için özlediğimiz ortamı istenildiği biçimde getirecektir. Çünkü, bu günkü varlığımızı, o savaşlara ve bu uğurda can veren, sakat kalan atalarımıza borçluyuz. En azından böylesi önemli günlerde, onlarn hakkını verirken, gelmiş, geçmiş bu uğurda şehit olmuş büyüklerimizi ve de Vatan şairi ve Çanakkale savaşlarından esinlenerek İstiklal Marşı’nın sözlerini yazan Mehmet Akif Ersoy ile 1922 yılında bu şiiri besteleyerek marş haline getiren ve de adı nedense pek anılmayan (!) Osman Zeki Üngör’ü ve de Çanakkale Savaşı’nda kendini göstererek, Kurtuluş mücadelesini akıl almaz biçimde kazanan Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ü de bir kez daha şükran ile anmış oluruz.

Vurulup tertemiz alnından, uzanmış yatıyor,
Bir hilâl uğruna, yâ Rab, ne güneşler batıyor!
Ey, bu topraklar için toprağa düşmüş, asker!
Gökten ecdâd inerek öpse o pâk alnı değer.
Ne büyüksün ki kanın kurtarıyor Tevhid'i...
Bedr'in arslanları ancak, bu kadar şanlı idi.
Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın?
"Gömelim gel seni tarihe" desem, sığmazsın.
Herc ü merc ettiğin edvâra da yetmez o kitâb...
Seni ancak ebediyetler eder istiâb..