Arkadaşlarımdan birkaçı yanıma gelerek;

‘Yoksul öğrenciler için yurt binası yapıyoruz, arsayı belediye verdi, sen de yardımcı ol da biraz yardım toplayalım.’ dediler.

Yardımcı olmayı kabul ettim...

Ertesi gün, varsıllığıyla tanınan ‘Ağa’ lakaplı, inşaat işleri yapan bir tanıdığımı aradım. Konuyu açtım, para isteyeceğimi anlayınca

‘Gerekeni yaparız, bir ara gel de görüşelim’ dedi.

Birkaç gün sonra sekreterini arayıp iki gün sonraya randevu aldı.

Büyük bir hevesle bürosuna vardım ve odasına girdim.

Yapacağımız bina ile ilgili bina hakkında verdiğim ayrıntılı bilgileri dinledikten sonra, 100 bin liralık bir çek yazıp verirken;

‘Buyur, bizim de katkımız olsun.’

Şaşırmıştım, ama yine de işi pişkinliğe vurup;

‘Sondaki sıfırlar biraz az olmadı mı, hiç olmazsa, en azından 1 Milyon vereceğinizi düşünmüştüm’ dedim.

Pek aldırmamış görünerek;

‘Şimdilik bu kadar yetsin, büyük Toplu konut sitesi için yer almam gerektiğinden, fazla açılamıyorum...’ dedi.

‘Ne kadar yer lazım? diye sordum.

‘İki yüz dönüm kadar... Bu işi becerir ve planladığım arsaları kapatırsam, projenize 10 Milyon bağışlarım. Eğer binaya ismimi verirseniz, bu miktarı daha da artırabilirim.’ dedi.

Teklifini ister istemez kabul ettikten sonra el sıkışıp ayrıldık ve başkalarından da aldığımız küçük bağışlarla kısa bir süre sonra inşaata başladık...

Bir süre sonra para sıkıntısı çekmeye başladığından her gün Ağa’yı ve aldığı yerin kaç dönüme ulaştığını izler olduk...

3 ay kadar sonra yardımcısına telefon ettiğimizde;

‘Ağa nın yeri, çoğu göl kenarında olmak üzere 120 dönüme ulaştı. Şimdi sıra, yolun bitişiğindeki ormanlık bölgeye geldi.’

İnşaatı zar-zor sürdürürken Ağa’nın sekreterini yeniden aradık.

‘Ağa’nın yeri, göl kenarında ve çam ağaçları arasında olmak üzere 150 dönümü aştı. Çok kısa bir zaman sonra iş tamamlanır sanırım...’

10 Milyona kavuşmak umuduyla birkaç gün sonra sekreteri bir kez daha arayıp durumu sorduğumuzda;

‘Ağa’nın yeri, bir selvi ağacının altında olmak üzere 2 metrekareye indi. Geçen hafta rahmetli oldu Ağa, duymadınız mı? dedi Sekreter..!

(Cüneyd Suavi hikâyelerinden alıntı)

Çıkarım:

Ömür kısa, yarının neler getireceği hiç belli olmaz.

Hayat, biz insanlar geleceğe yönelik planlar yaparken, başımıza gelenlerdir.

İnsanlar sürekli geleceğe yönelik planlar yapmakla uğraşır...

Oysa hayat pekte bizi umursamaz aslında...

Yaptığımız planların, kurduğumuz hayallerin pekte bir anlamı yoktur. Çünkü alnımıza ne yazılmışsa o olur zaten.

Ama biz insanoğlu da ne hayal kurmaktan ne de planlamaktan vazgeçemeyiz..!

Hayat, bizi şaşırtır çoğu kez..!

Biz planlar yaparız, önümüzdeki günler, aylar hatta yıllar için bir şeyler tasarlarız kafamızda, sonra onlar olmayınca hayal kırıklığına uğrarız ya da olur gibi olunca umutlanır, bu hayallere daha sıkı tutunuruz filan…

Oysa her şey olacağına varır yaşamda...

Yaşımız kaç olursa olsun, hayatla didişmekten, onu hale yola koyabileceğimizi sanmakta asla vazgeçmeyiz.

Bir şeyleri değiştirebileceğimizi düşünürüz..!

Kuşkusuz yaşam mücadele demek, kuşkusuz ki uğraşacağız daha iyisini yapmak için...

Yaşamın bizim için neyi, ne zaman, nasıl getireceğini aslında hiç bilemeyeceğiz..!