Büyük bir kısmında üretim yapılmıyor veya bir kısmı da satılarak arsaları üzerinde apartmanlar yükselmiş vaziyette. Cumhuriyetle birlikte kurulan Sümer bankın bünyesinde özelleştirilen 21 fabrikanın 18 inde üretim yapılmıyor. Bursa’mızda yaşayan bir çok insana ekmek kapısı görevini yapan bir merinos fabrikasının özelleştirmeden sonra makine parkının çürümeye terkedildiği malumlarınızdır. Bu fabrika Büyükşehir Belediyesine devredilerek özelleşme yapıldığından, hiç olmazsa üzerine inşa edilen kamu alanlarından vatandaşlar yararlandığı için gurur duymak gerekir. Bu tesisleri halkın hizmetine sunulmasında katkıları olan belediye başkanına da teşekkür etmeliyiz. Süt Endüstrisi Kurumu (SEK)in 31 fabrikası özelleşti, 23 ünde üretim yapılmıyor. Orman ürünleri sanayi (ORÜS) ‘ün  20 fabrikası özelleşti. 16 sı tamamen kapandı. Et ve Balık kurumunun 16 kombinası özelleşti 9 unda hiç üretim yapılmıyor. Bu örnekleri çoğaltmamız mümkün.  Özelleştirmeler sayesinde üretimin artması gerekirken sıfırlanmasına yol açtı. Çünkü bu işletmeleri alanların çoğu, spekülatif amaçla satın aldılar. Arsalarına belediyelerle anlaşarak imar çıkardılar ve çok büyük kazanç sağladılar. Örneğin Manisa da bulunan Sümerbank Mensucat fabrikası, Manisa ortak girişim grubuna 3.7 milyon dolara satıldı. Alıcılar beş ay sonra 145 dönümlük arazinin 53 dönümünü KİPA TESCO şirketine 13.7 milyon dolara sattılar. Alt yapısı oluşturulmadan, düşünüp taşınılmadan yapılan özelleştirmeler sonucu devlet ve dolayı bu millet çok büyük zararlara uğratıldı. Tabi ki büyük bölüm zarar ederken, bir avuç mutlu azınlık büyük paralar kazanarak semirdi. Son zamanlarda bu iktidarla birlikte, elde avuç da geçmiş iktidarların inşa ettikleri işletme ve varlıkları kalmayınca, geleceğimizin özelleştirilmesi hamlelerine girişildi. Adına da garanti alımlı yap işlet devret modeli… üstelik  bu model hizmet yapıyoruz şeklinde propagandası yapılarak, bu milletin gelecek 25-30 senesi daha şimdiden özelleştiriliyor. Şöyle ki garantili alımlı yap işlet devret modelinde, yollar ve köprüler yapılırken devletin kasasından para çıkmıyor. Buraya kadar çok iyi. Ama hiç kimse senden karşılığını alamayacağını bile bile bedavaya masraf da yapmaz. Hele hele her şeyin karşılıklı menfaatlere dayandığı bugünkü kapitalist sistemde, kapitalist ölüyorum desen bedava bir bardak su vermez. Verse de mutlaka değerinin birkaç misli karşılığını bekler. Devlet garantili alımlı yap işlet devret sisteminde, devlet örneğin bir otoyol yaptıracağı zaman değer olarak o hizmetin tamamını şimdiden kapsayan bir değer koymuyor. Üstlenici firma şartnameye, ben bu köprüyü yapacağım ama bu köprüden diyelim günde 40 bin araç geçme garantisi ve araç başına da dolar bazında 40 dolar isterim ve bu köprüde otuz sene benim tasarrufumda kalacak şeklinde hazırlanıyor. Yapılacak köprüden günde 40 bin araç geçmese de 20 bin araç geçse aradaki 20 bin aracın parasını devlet sanki bu araçlar geçmiş gibi firmaya hazineden ödemek zorunda. O takdir de Deli Dumrul misali bu köprüden geçen de, geçmeyen de parasını ödemek zorunda kalacaktır. Belki Bursa’nın en ücra köyünde oturan birisi hayatı boyunca bu köprüden geçmeyecek ama geçmiş gibi parasını ödeyecektir. İktidarın hizmet yapıyorum diye övündüğü, otoyollar, köprüler, tüneller santraller hep bu devlet garantili alım sözleşmesi ile yapılıyor. Üstelik fiyat döviz üzerinden tespit edildiği içinde her yıl artıyor. İktidarın bugünkü yaptığı tesisler belki üç beş sene içinde zararları pek anlaşılmasa da on sene sonra bütçemize büyük külfetler getireceği kesindir. Şurasını da unutmamak gerekir karşılığını ödediğin bir hizmet, gerçek manada hizmet değildir. Lokantaya girdin bir tas çorba içtin karşılığı olan bir miktar parayı da lokanta sahibine ödediysen  bu hizmet sayılmaz. Karşılıklı bir alış veriştir. Ben vatandaş olarak devlet alım garantili bir köprüden geçerken geçiş ücretini ödemişsem bunun neresi hizmettir? Kamu hizmeti dediğimiz şey devlet tarafından yapılır ve bir bedel ödenmez. Bütün vatandaşlar o hizmetten parasız olarak faydalanır ve Allah (CC) razı olsun der.

Devam edecek…