Bir deplasman klasiği daha yaşandı Erzincan’da… Bu sezon şu ana kadar ne olduysa, aynısı oldu Doğu seferinde de… Ciddi anlamda bir koordinasyon problemi var açıkçası… İnanmışlık seviyesi deniz seviyesinin altında bir takım oldu Bursaspor…

Sürekli bahanelerin ardına sığınmaya çalışan, kaçak dövüşen, acı gerçekler yerine sadece ajitasyonlarla bir gemi yürütmenin peşine koşan ‘boş’ yapan acemiler mangası yüzünden bugün bu hallerde Bursaspor…

En çok üzülen de kaybeden de taraftar kitlesi… Deplasman ayırmaksızın, Doğu, Batı, Kuzey veya Güney fark etmeksizin, tüm coğrafyaları dolaşan Yeşil Beyaz arma sevdalıları için o yollar bitmiyor bir türlü… Gerilim ve öfke bir yana, hep hayal kırıklığı yaşıyorlar…

Kasvet dolu saatler birbirini kovalıyor. Her yenilgiden sonra ‘bir hiç uğruna’ deyip, bir sonraki maç farklı hırsla yeniden sarılıyorlar umutlara… Hiç mi düşünmüyorsunuz bunları, hiç mi minik kalplerin hüznünü paylaşmıyor, dertleriyle dertlenmiyorsunuz? Amacınız sadece orada boşlukları doldurup umut tacirliği yapmak mı?

Bir de artık kabak tadı veren kongre süreci var? Sahip mi çıkılmıyor, aday mı kaynıyor anlamadık gitti. Hep bir heves ortaya saçılan isimler, iş ciddiye binince araziye uyum sağlayıp bambaşka bir formata bürünüyor. Bursaspor Başkanı olmak bu kadar korkunç bir şey mi? Geçici bir heves mi, borç batağının içinde yüzememe endişesi mi?

Hezeyanların peşinde sürüklenen bir camia, ‘bitti’ denilen yerden başlamanın peşine düştü gidiyor. Rotasız şaşmış bir tekne, kaptanı ayılıp bayılan bir sal… Afyon, Çorum, Amed, Bayburt ve son olarak Erzincan… Uzaklar bize çok uzak gerçekten de… Arada bir Ankara deplasmanı alınan 1 puan…
Varın gitmeyin madem bu kadar hayalse 3 puan…

Ne oldu ‘can’? Canınız yanmıyorsa, bizden değilsiniz…